هوش

هوش به مثابه مفهوم بنیادین استعداد، خلاقیت و تیزهوشی به نوبه ای از یک ماهیت تعاملی در دو حیطه برخوردار است:

نخست آن که تأکید بر وجود سه ظرفیت یادگیری به معنای انفکاک آنها از یک دیگر نیست؛ بلکه هر سه توانایی یادگیری به نحو تعاملی در یک دیگر یکپارچه می شوند و بدین ترتیب ظرفیت کلی یادگیری را در فرد رقم می زنند.و دو آن که هوش در تأثر تعاملی با کنش و زمینه واقع می شود.

کنش بر شکل گیری هوش، نقش آفرین است. همان گونه که از هوش تأثیر می پذیرد. چگونگی انجام یک کار علاوه بر آن که از خاستگاه توانایی یادگیری نشأت میگیرد، بر ظرفیت یادگیری اثر می گذارد.

افزون بر آن، مراد از مفاهیم و دانسته ها در سه نوع هوش، زمینه بروز توانایی هاست و هر دو ظرفیت یادگیری و کار را در بر می گیرد.

پس توانایی های بنیادین در فرایند تعاملی با یک دیگر و زمینه ها، هوش را شکل می دهند.

بنابراین به تعبیر ساده هوش از چشم انداز تعاملی چنین تعریف می شود: توانایی در یادگیری مفاهیم، تجربه ی دانسته ها و طبقه بندی آنها.

هوش سه نوع دارد:

تحلیلی،تجربی، تحصیلی

در نظام تعاملی ، ۳ نوع هوش وجود دارد: هوش تحلیلی، هوش تجربی و هوش تحصیلی که هر سه هوش نیز با هم تعامل دارند.

هوش تجربی

ظرفیت یادگیری از طریق تجربه یا به تعبیری تجربه یکپارچگی حسی-حرکتی را هوش تجربی می نامند.

در حقیقت این نوع هوش به معنای توانایی در تجربه ی دانسته ها برای روشن شدن مطلب است که با تحریک شدن کنجکاوی فراگیر با هر مسئله مبهم یا پیچیده ای آغاز می شود.

هوش تجربی در برگیرنده یادگیری حسی فعال به ویژه بهره گیری از مشاهده و عمل در محیط است که با ناآرامی برای تجربه ی دانسته ها با اصرار بر آن ها همراهی دارد و در واقع هیچ آموزه ی بدون کسب تجربه، پذیرفته نمی شود.

برای یادگیری ،فردی که دارای هوش تجربی است نیازمند به کارگاه های آموزشی است و به نسبت،وقتی هوش تجربی برجسته است محیط شخصی سازی خودش را می طلبد.

در روانشناسی تعاملی “تجربه” جایگاه بسیار مهمی در هوش تجربی دارد که این هوش پایه شناختی تیز هوشی آفرینندگی را تشکیل می‌دهد.

هوش تحلیلی

این نوع هوش بر توانایی فهم، دریافت و گیرایی تیز در محوریابی، ریشه یابی ساده مفاهیم، تجزیه و تحلیل مطالب، طبقه بندی راحت مفاهیم به شیوه های نوین، ارائه آسان دسته بندی های جدید از مفاهیم و سرانجام سازماندهی ساده ی مباحث دلالت دارد

هوش تحصیلی

این هوش به معنای توانایی یاد‌گیری دقیق موادّ درسی (بویژه عملی) و مباحث تحصیلی و فهم آنها برای انجام دقیق کار و افزایش دقّت عمل است که با موفّقیّت در واحدهای عملی طیّ دوران تحصیل همراهی دارد.

ماهیّت تعاملی هوش 

«هوش» به مثابهٔ مفهوم بنیادین استعداد، خلاقیت و تیزهوشی به نوبهٔ خود از یک ماهیّت تعاملی در دو حیطه برخوردار است:

نخست آن که تأکید بر وجود سه ظرفیّت یادگیری به معنای انفکاک آنها از یکدیگر نیست؛ بلکه هر سه توانایی یادگیری به نحو تعاملی در یکدیگر پکپارچه می‌شوند و بدین ترتیب ظرفیّت کلّی یادگیری را در فرد رقم می‌زنند.

و دو آن که هوش در تأثّر تعاملی با کنش و زمینه واقع می‌شود. کنش بر شکل گیری هوش، نقش آفرین است؛ همان گونه که از هوش تأثیر می‌پذیرد. چگونگی انجام یک کار علاوه بر آن از خاستگاه توانایی یادگیری نشأت می‌گیرد، بر ظرفیّت یادگیری اثر می‌گذارد.

افزون بر آن، مراد از مفاهیم و دانسته‌ها در سه نوع هوش زمینهٔ بروز تواناییهاست و هر دو ظرفیّت یادگیری و کار را در بر می‌گیرد.

پس تواناییهای بنیادین در فرایندی تعاملی با یکدیگر و زمینه ها، هوش را شکل می‌دهند.

بنابراین به تعبیر ساده هوش از چشم انداز تعاملی چنین تعریف می‌شود: «توانایی در یاد‌گیری مفاهیم، تجربهٔ دانسته‌ها و طبقه‌بندی آنها».

تشخیص هوش در روانشناسی تعاملی از پیچیدگیهایی برخوردار است.

​

​