مفهوم شکوفایی وجودی (Existential Flourishing) به عنوان برایند تعاملی سه نیاز امنیت، تفرد و پیشرفت، به حالتی روانشناختی اشاره دارد که در آن فرد به بالاترین سطح بلوغ روانی، معنوی و اجتماعی دست می‌یابد و به طور مستمر در مسیر رشد، کمال و تکامل شخصیتی حرکت می‌کند، در حالی که هویت فردی و ارزشهای بنیادین او در برابر تغییرات زندگی ثابت و منعطف باقی می‌ماند. شکوفایی وجودی حالتی از زندگی متعادل، معنادار و رو به رشد است که در آن فرد با هویت پایدار، رشد مداوم و خودتحقق‌بخشی تکاملی به بالاترین سطح شکوفایی شخصی دست می‌یابد. این مفهوم به معنای دستیابی به زندگی اصیل، پایدار و پویایی است که با احساس امنیت درونی، استقلال فکری و معنای زندگی همراه است.
مبانی تجربی روانشناختی ذاتی بودن ارزشهای اخلاقی بر اساس یافته‌های علوم شناختی، روانشناسی تکاملی و علوم عصبی است. این مبانی نشان می‌دهند که اصول اخلاقی مانند عدالت، کمک به دیگران و همکاری، در ساختار ذهنی و زیستی انسان‌ها نهادینه شده‌اند و فراتر از آموزش‌های اجتماعی هستند.
پارادایم تعاملی-تکاملی روانشناسی انسانی ویژگیهای منحصر به فردی دارد که آن را در میان معارف بشری، از جمله در حوزه‌های فلسفی، روانشناختی، علوم انسانی و اجتماعی، متمایز می‌کند. این ویژگی‌ها به دلیل ترکیب دیدگاه‌های تعاملی، تکاملی، و معنوی-انسان‌محور، چارچوبی نوآورانه و جامع برای درک انسان و رشد او ارائه می‌دهند.
محتویات روانشناسی تعاملی به پارادایمی منسجم و جامع اشاره دارد که می‌توان آن را «پارادایم تعامل تکاملی روانشناسی انسانی» نامید. این پارادایم بر پایه تعامل میان نیازهای بنیادین، هیجانات، ظرفیت‌های شناختی، و تأثیر زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی استوار است و رویکردی چندبعدی به سلامت روان، خلاقیت، و توسعه فردی ارائه می‌دهد.
مفهوم حاصل از تعامل پیشرفت و امنیت را می‌توان رشد پایدار (Sustainable Growth) نامید. این مفهوم به حالتی روانشناختی اشاره دارد که در آن فرد با احساس امنیت درونی و بیرونی، به طور مداوم و پایدار در مسیر رشد، ترقی و کمال حرکت می‌کند.
مفهوم خودتحقّق‌بخشی تکاملی(Evolving Self-Actualization) فراتر از خودشکوفایی سنتی است و به فرآیندی اشاره دارد که در آن فرد به طور مداوم به درکی عمیق‌تر از خود، معنا و هدف زندگی، و رشد روانی، عاطفی، اجتماعی و حرفه‌ای دست می‌یابد.
«انگاره سیر خویشتن»، یک الگوی ذهنی و روانشناختی است که فرایند رشد و تعالی فردی را به‌عنوان یک مسیر پیوسته و پویا ترسیم می‌کند. این انگاره نشان‌دهنده حرکت از شناخت ابتدایی به سوی درک عمیق‌تر و کمال درونی است. انگاره سیر خویشتن، یک چرخه بی‌پایان از کشف، شناخت و رشد درونی است که فرد را به خودشناسی عمیق‌تر، زندگی معنادارتر و رضایت پایدار می‌رساند. هر مرحله، پایه‌ای برای مرحله بعد است و در نهایت، به یک خودِ کامل‌تر و متعالی‌تر منجر می‌شود.
نظریهٔ «هیجان اندیشه» با تأکید بر یکپارچگی تعاملات عاطفی و شناختی، می‌تواند ابزار ارزشمندی در حوزهٔ روان‌درمانی هیجان‌مدار باشد. روان‌درمانی هیجان‌مدار (Emotion-Focused Therapy) رویکردی است که بر شناسایی، تجربه و تنظیم هیجانات تأکید دارد تا به بهبود سلامت روان فرد کمک کند.
